Zonder weerstand
Ik voelde de leegheid toen Het Denken mij schaamteloos in de steek liet en al zijn voorstellingen schijn bleken.
Het werd steeds duidelijker dat ik er zelf achter kon komen of iets goed was of slecht. Niet door het te bedenken, maar door mij over te geven aan mijn zintuigen en gevoelens.
Tijdens de opleiding voor (Gestalt-)psychotherapeut, in één van de weekenden, liet ik mij zonder weerstand meevoeren in gevoelens en emoties. Lichaam en geest leken zich te ontdoen van al het opgelegde.
Bij de laatste confrontaties leek mijn lichaam zich los van mij te uiten en zelfstandig te ademen. Ik keek verbaasd toe.
De pijn in het verdriet waaraan ik mij overgaf trok uit mijn lijf in een uitademing die niet leek op te houden en die tezamen met de geuite pijn in een oerschreeuw oploste en verdween tot door mijn tenen heen de aarde in. De ademhaling werd hijgend. Even plotseling als het ademen ontstond stopte het.
Ik opende mijn ogen in verwondering: alles leek stil te staan in heldere kleuren en licht.